„Cudzoziemka” – wyjaśnienie tytułu
Określenie to pada po raz pierwszy we wspomnieniach skrzypaczki o spacerze po parku z synem. Przebywała wówczas w Berlinie i przez spacerowiczów została nazwana „eine Fremde” – cudzoziemka. W przypływie emocji wyznała synowi, że tak właśnie o niej mówią. Zawsze i wszędzie czuła się obco: „W Taganrogu nie chodziłam do cerkwi, tylko do kościoła. Koleżanki, kiedy pop szedł korytarzem, odsuwały się ode mnie: Polaczka. A w kościele kazania były po francusku i nikt na mnie jak na swoją nie patrzył… Do Warszawy przyjechałam – powiedzieli: „Moskiewka, akcent kacapski i śniada jak diablica”. W Petersburgu – warszawskaja barysznia. Nad Wołgę mąż zawiózł – grafinia ze stolicy, artystka. Teraz, na starość – do Warszawy z powrotem. Znowu to samo: „Pani z kresów czy z Rosji? Bo od razu poznać, że obca”. No i tutaj: eine Fremde… Czyż nieprawda? Zawsze i wszędzie tak: cudzoziemka.”. Róża obawiała się, że nawet po śmierci nie znajdzie swojego miejsca: „A tam, kiedy przyjdzie czas, powiedzą: tu także nie ma miejsca dla cudzoziemki…”.
Tytuł powieści w pełni oddaje charakter Róży Żabczyńskiej – nieszczęśliwej cudzoziemki, która przez sześćdziesiąt pięć lat życia nie znalazła swojego miejsca, ani w życiu osobistym, ani w społeczeństwie. Jego znaczenie należy więc traktować w szerszym kontekście niż typowo słownikową interpretację słowa „cudzoziemka” – osoby bez obywatelstwa kraju, na terenie którego przebywa.
Szybki test:
Główna bohaterka nie znalazła swojego miejsca, ani w życiu osobistym, ani w społeczeństwie przez:a) pięćdziesiąt pięć lat
b) pięćdziesiąt lat
c) sześćdziesiąt lat
d) sześćdziesiąt pięć lat
Rozwiązanie
Określenie cudzoziemka pada po raz pierwszy we wspomnieniach skrzypaczki o spacerze w:
a) Berlinie
b) Mediolanie
c) Rzymie
d) Genewie
Rozwiązanie
Zobacz inne artykuły:
Tagi:
